Γαλλία: Δέκα χρόνια μετά τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου, «η ζωή νικάει» - Τι λένε επιζώντες Ημερομηνία:
14/11/2025, 23:20 - Εμφανίσεις: 15
Η νύχτα της 13ης Νοεμβρίου είναι βαθιά ριζωμένη στη συλλογική μνήμη σε όλη την Γαλλία.
Όλοι θυμούνται, συνηθίζεται να λένε, τι έκαναν εκείνο το βράδυ της Παρασκευής της 13ης Νοεμβρίου 2015.
Μια ασυνήθιστη γλύκα είχε σπρώξει κάποιους στις παριζιάνικες ταράτσες, άλλοι χόρευαν σε μια συναυλία στο Μπατακλάν, ενώ κάποιοι έκαναν βόλτα κοντά στο Stade de France, όπου παιζόταν ο αγώνας Γαλλίας-Γερμανίας.
Η βία της τρομοκρατίας επηρέασε ζωές, προκαλώντας 132 θανάτους (συμπεριλαμβανομένων δύο διαδοχικών αυτοκτονιών) και εκατοντάδες τραυματισμούς.
Δέκα χρόνια μετά τις πιο θανατηφόρες μεταπολεμικές επιθέσεις, την Πέμπτη (13/11) στο Σεν Ντενί και στο Παρίσι, πραγματοποιήθηκαν αφιερώματα και εκδηλώσεις μνήμης στα σημεία που χτυπήθηκαν από τζιχαντιστές καταδρομείς, των οποίων το μοναδικό μέλος που ζει ακόμα, ο Salah Abdeslam, λέει ότι είναι ανοιχτός στο δρόμο της αποκαταστατικής δικαιοσύνης που υποστηρίζεται από πολλά θύματα.
Πώς αντιμετωπίζουν, όμως, οι επιζώντες και οι πενθούντες το μετά; Πώς βλέπουν το μέλλον; Η γαλλική εφημερίδα Libération δίνει τον λόγο σε τέσσερις από αυτούς.googletag.cmd.push(function() { googletag.display("300x250_m1"); }); Ντέιβιντ Φριτζ Γκέπινγκερ, 33, πρώην όμηρος στο Μπατακλάν 2015.«Ήμουν μπάρμαν και δεν είχα τίποτα καλά φτιαγμένο στη ζωή μου.
Το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου, ήμασταν στο Μπατακλάν με τέσσερις φίλους.
Ο φίλος μου ο Γκιγιόμ με κάλεσε σε πάρτι, δεν ήξερα καθόλου τους Eagles of Death Metal.
Μαζί με άλλους δέκα θεατές, με έπιασαν όμηρο δύο από τους τρεις τρομοκράτες, σε έναν πολύ στενό διάδρομο. Η ομηρεία διήρκεσε δυόμισι ώρες και τελείωσε με την απελευθέρωσή μας από τους άνδρες της Ταξιαρχίας Έρευνας και Επέμβασης (BRI)».
«Ήξερα ότι η ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια» 2025.
«Έχω δύο τρόπους να δω αυτή την περασμένη δεκαετία.
Όταν έφυγα από το Μπατακλάν, ήμουν συντετριμμένος.
Δεν είχα πια ελπίδα σε τίποτα.
Μηχανικά μιλώντας, «το αυτοκίνητο είναι λίγο σπασμένο».
Δυσκολευόμαστε καθημερινά και κανείς δεν παρατηρεί αυτή την ψυχική κούραση.