Είναι δυνατόν να ερμηνεύσεις απόλυτα την πραγματική ποίηση; Τα Διάφανα Κρίνα, στο «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας», έχουν υφάνει έναν ολόκληρο κόσμο από σύμβολα και λέξεις που καθένα – καθεμιά, έχουν τη δική τους ζωή.
Το να προσπαθήσει, λοιπόν, κανείς να εντοπίσει που τελειώνει η κυριολεξία και που ξεκινά η μεταφορά είναι εξαιρετικά επικίνδυνο – κινδυνεύει να χάσει το νόημα.
Στο ομώνυμο με τον πρώτο τους δίσκο, τραγούδι, πίσω στο μακρινό πια 1996, ο στίχος αναφέρει: Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω.
Νιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω.
Απώλεια.
Όσο μεγαλύτερο το βάρος της, τόσο μεγαλύτερο το φαινόμενο που ο Θάνος Ανεστόπουλος περιέγραψε στον παραπάνω στίχο.
Θες να προχωρήσεις παρακάτω, όμως δεν ξέρεις πώς.
Κάθε βήμα προς τα μπρος, σα να το διαδέχονται δυο προς τα πίσω.googletag.cmd.push(function() { googletag.display("300x250_m1"); }); Θέληση Κάπου εκεί, στην κουβέντα μπαίνει -όχι απρόσκλητη- η Έλεν Κέλερ.
Μια γυναίκα -μια συγγραφέας- που έζησε τυφλή και κωφή στον Αμερικανικό Νότο των αρχών του περασμένου αιώνα, κάτω από αδύνατες πρακτικά συνθήκες διαβίωσης και πιθανότητες επιβίωσης.
Όμως η δική της απώλεια, -της όρασης, της ακοής- καθόλου συνήθεια δεν της έγινε.
Όχι απλά δεν της στέρησε τη δυνατότητα να επιβιώσει, αλλά αντιθέτως θριάμβευσε στη ζωή.
Άφησε πίσω της τον κόσμο της αίσθησης και επέλεξε να προχωρήσει μπροστά, στον δρόμο του πνεύματος.
Και έγινε ένα από μεγαλύτερα, παγκοσμίως, παραδείγματα δύναμης της θέλησης.
Καταπιάστηκε με τα πάντα.
Φιλοσοφία.
Φιλολογία.
Μαθηματικά.
Έμαθε τα πάντα.
Ανάμεσα σε αυτά και πέντε «παροπλισμένες» γλώσσες.
Τα αρχαία ελληνικά, ήταν η αγαπημένη της εξ αυτών, όπως αγάπησε συνολικά και τη χώρα μας, την οποία τελικά επισκέφθηκε μεταπολεμικά.
Ανάμεσα στα πολλά λαμπρά που έγραψε ή είπε, είναι και το αμίμητο «αν είναι αλήθεια ότι το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε τα Ελληνικά είναι το βιολί της σκέψης».
Ποίηση και μουσική, διαχρονικό ζευγάρι.
Και το δικό της βιολί δεν έχασε ποτέ ούτε το τέμπο, ...