Δέκα τραγουδιστές εξηγούν στο πώς νιώθουν που η μουσική τους ακούγεται ξανά Ημερομηνία:
14/6/2021, 17:21 - Εμφανίσεις: 201
To βράδυ του Σαββάτου βρέθηκα στην πρώτη συναυλία για το 2021 και μια από τις ελάχιστες που είδα από την αρχή της πανδημίας του κοροναϊού.
Αν και το θέατρο ήταν ανοιχτό και τα μέτρα προστασίας τηρούνταν κατά γράμμα το κοινό τουλάχιστον στην προσέλευση του διέμεινε μουδιασμένο.
Μάσκες, αντισηπτικά, κενές θέσεις και μια αναμονή που δεν έλεγε να τελειώσει.
Θεατές που διψούσαν για να ακούσουν επιτέλους ζωντανά τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη και ταυτόχρονα φοβόντουσαν να «ανοιχτούν» πολύ.
Να κατεβάσουν τη μάσκα, να τραγουδήσουν, να φάνε, να χαιρετηθούν, να αγκαλιαστούν.
Όλα αυτά μέχρι που τα φώτα έσβησαν και οι πρώτες νότες της κιθάρας ακούστηκαν.
Για τις επόμενες τρεις ώρες που ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η παρέα του βρισκόντουσαν στη σκηνή όλα ήταν όπως ακριβώς έπρεπε.
Η ενέργεια του κοινού απίστευτη, οι καλλιτέχνες ενθουσιασμένοι, οι ματιές, οι αγκαλιές και οι αφιερώσεις στη θέση τους.
Με προσοχή αλλά όλα στη θέση τους.
Φεύγοντας από το Κατράκειο σκέφτηκα ότι η μουσική, όπως και κάθε μορφή τέχνης, είναι για το κοινό θέμα ζωτικής σημασίας.
Δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι δευτερεύων ζήτημα, δεν είναι περιττό.
Είναι η ανάγκη μας να βρίσκουμε μέσα από τις νότες και τους στίχους κομμάτια του εαυτού μας, σκηνές ενός άλλου κόσμου που ονειρευόμαστε, σπαράγματα αγάπης και πόνου που είναι απαραίτητο να μοιραζόμαστε.
Να τα τραγουδάμε και να τα νιώθουμε παρέα.
Αν για το κοινό ισχύουν όλα τα παραπάνω, πώς νιώθουν καλλιτέχνες που μετά από ενάμιση χρόνο ακούν επιτέλους τη μουσική τους να παίζει στην πόλη και ετοιμάζονται να ανέβουν στη σκηνή; Ζήτησα από δέκα τραγουδιστές να μοιραστούν μαζί μου την εμπειρία της καραντίνας αλλά και τα τωρινά τους συναισθήματα.
Γιώργος Χριστοδούλου Η επόμενη ημέρα, έχω την αίσθηση πως βρίσκει τους περισσότερους από εμάς, μερικώς ανακουφισμένους, απ’ την άλλη όμως τρομαγμένους, αβέβαιους και ανήσυχους.
Δεν στερηθήκαμε όλους αυτούς τους μήνες μόνο ένα εισόδημα που για πολλούς από εμάς είναι η μοναδικός τρόπος επιβίωσης αλλά, και, την ίδια καθαυτή τη...