Στις δυτικές υπώρειες του όρους Ελικώνα, σε υψόμετρο 450 και κοντά στην ακρόπολη της αρχαίας Στείριδας (Στειρίου), είναι ένας θησαυρός των Μεσοβυζαντινών Χρόνων, η μονή του Οσίου Λουκά.
Μνημείο που συγκαταλέγεται στον Κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, το μοναστηριακό συγκρότημα του Οσίου Λουκά περικλείεται από περίβολο, περιλαμβάνει δε διώροφα και τριώροφα συγκροτήματα κελιών, κωδωνοστάσιο, τράπεζα, κρύπτη και δύο ενωμένους ναούς (την εκκλησία της Παναγίας και το καθολικό).
Η μονή ιδρύθηκε από το μοναχό Λουκά Στειριώτη (896-953), ο οποίος έζησε στην περιοχή από το 946 έως το θάνατό του.
Κύρια πηγή πληροφοριών για το περίφημο μοναστήρι και τον ίδιον τον ιδρυτή του είναι ο Βίος του, που συντάχθηκε από ανώνυμο μαθητή του το 962, λίγα μόλις έτη μετά το θάνατο του ασκητή οσίου.
Όπως προκύπτει από τις πηγές, ο πρώτος ναός, αφιερωμένος στην Αγία Βαρβάρα, άρχισε να οικοδομείται όσο ο όσιος βρισκόταν εν ζωή, το 946.
Δύο έτη μετά το θάνατο του οσίου, το 955, οι μαθητές και οι συμμοναστές του διακόσμησαν την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, μετέτρεψαν το κελί όπου είχε ταφεί ο όσιος σε σταυροειδές ιερό ευκτήριο (τόπο προσευχής) και οικοδόμησαν κελιά και ξενώνες, δημιουργώντας μια πρώτη μοναστική κοινότητα.
Κατά μία εκδοχή, μάλιστα, ο μεν ναός της Αγίας Βαρβάρας ταυτίζεται με το σύγχρονο ναό της Παναγίας, το δε ευκτήριο με τη σύγχρονη κρύπτη.
Ο μικρότερος ναός, αφιερωμένος στη Θεοτόκο, ιδρύθηκε το 10ο αιώνα και αποτελεί το πρωιμότερο γνωστό δείγμα σύνθετου τετρακιόνιου σταυροειδούς εγγεγραμμένου ναού.
Βασικά χαρακτηριστικά του είναι οι υπέροχες τοιχογραφίες και ο πλούσιος γλυπτός διάκοσμος του τέμπλου, των κιονοκράνων και του τυμπάνου του τρούλου.
Το καθολικό της μονής, κτίσμα του α’ μισού του 11ου αιώνα, συνιστά το πρωιμότερο γνωστό δείγμα οκταγωνικού σταυροειδούς εγγεγραμμένου ναού.
Κύρια χαρακτηριστικά του είναι ο εξαίρετος μωσαϊκός διάκοσμος, αντιπροσωπευτικός του αυστηρού και αφηρημένου ρυθμού της μεσοβυζαντινής τέχνης, και το μαρμάρινο τέμπλο.