Του Νίκου Κουρμούλη Με μια προσεκτικότερη ματιά στην κατακόρυφη άνοδο των μαύρων εκπροσώπων της τέχνης στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (εκτός μουσικής), θα παρατηρήσουμε ότι η πλειονότητα προέρχεται πλέον από μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα.
Και πάλι σήμερα, οι φωνές των φτωχών μαύρων πληθυσμών όχι μόνο υποεκπροσωπούνται, αλλά παραμένουν άφαντες.
Κάπως έτσι συμβαίνει και στη λογοτεχνία.
«Βλέπετε ξεκάθαρα πως υπάρχουν δύο Χάρλεμ.
Εκείνοι που ζουν στο Σούγκαρ Χιλ και οι άλλοι που μένουν στο Χόλοου, όπως η οικογένειά μου.
Ανάμεσά μας, ένα μεγάλο κενό.
Ημουν ένα λουστράκι που οι άλλοι πέρα στον λόφο δεν ήθελαν καν να έχουν σχέση μαζί του» έλεγε ήδη το 1984 ο Τζέιμς Μπόλντουιν σε συνέντευξη στον Τζούλιους Λέστερ για λογαριασμό των «New York Times Book Review».
Τους μήνες που ακολούθησαν τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, εκατοντάδες εκδοτικοί οίκοι ανέσυραν μαύρους συγγραφείς από τα αρχεία τους.
Μεγάλα συνδρομητικά κανάλια (Netflix, Amazon, Apple TV, Disney+ κ.λπ.) παρότρυναν μέσα από τις λίστες τους τους θεατές να βλέπουν μαύρες ταινίες και σίριαλ.
Πολλές από αυτές θαυμάσιες, που έτυχαν και πιο καλής προβολής.
H ίδια «τάση» είχε σημειωθεί και λίγα χρόνια πιο νωρίς με τον φόνο του Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον.
Και τότε επικράτησε παροξυσμός από ιδρύματα και φορείς, που επιμελούνται την τρέχουσα κουλτούρα.
Διακήρυτταν παντού πως κατέχουν το λυσάρι της διαφορετικότητας.
Σήμερα, οι όψεις της μαζικής κουλτούρας θεωρούνται το πεδίο εφαρμογής μετασχηματισμών, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Είναι πάντα έτσι; Ο ΤΖΟΡΤΖ ΦΛΟΪΝΤ.
Ενας κύριος λόγος που η μαζική κουλτούρα είναι προτεραιότητα της στρατηγικής μέσων και βιομηχανιών αποτελεί το δημογραφικό.
Οι λευκοί υπερτερούν των μαύρων και στο πλαίσιο της αποκατάστασης ή της διόρθωσης των αδικιών που έχουν γίνει εις βάρος των μαύρων φτωχών πληθυσμών εντείνεται η προσπάθεια για προβολή όσο το δυνατόν πιο ψηλά πτυχών της μαύρης κουλτούρας.
Μαύροι καλλιτέχνες όλων των κλάδων εισέρχονται αθρόα σε προσοδοφόρους τομείς της παραγωγή...