Οι σύγχρονες «Μήδειες»: Όταν η μητρότητα γίνεται υπαρξιακό αδιέξοδο Ημερομηνία:
20/7/2025, 21:08 - Εμφανίσεις: 13
Του Γιώργου Τσιφρίκα* Η Μήδεια του Ευριπίδη δεν είναι απλώς μια τραγική ηρωίδα, είναι το είδωλο του ανθρώπινου πόνου όταν ξεπερνά τα όρια του ανεκτού.
Η γυναικεία μορφή που προδίδεται, απορρίπτεται, απομονώνεται, και εν τέλει σπαράζει.
Η πράξη της, η δολοφονία των ίδιων της των παιδιών, δεν είναι μόνο ένα έγκλημα, αλλά είναι μια πράξη πέρα από τη λογική, μια ακραία μορφή απελπισίας, ένα οριακό «όχι» προς έναν κόσμο και μία κοινωνία που της αφαίρεσε κάθε δικαίωμα, κάθε σταθερότητα και κάθε έρεισμα.
Η Μήδεια δεν εκδικείται μόνο τον Ιάσονα.
Εκδικείται και μια κοινωνία που την χρησιμοποίησε, την εξάντλησε και την πέταξε.
Στη μορφή της, συμπυκνώνεται η βία της εγκατάλειψης και της σιωπής, η μετατροπή της γυναίκας από υποκείμενο σε ένα εργαλείο.
Αυτή η φιγούρα επιστρέφει, όχι πια μέσα από τραγωδίες, αλλά μέσα από αστυνομικά ρεπορτάζ και ιατροδικαστικές αναφορές.
Οι «σύγχρονες Μήδειες» δεν είναι μυθικά τέρατα, είναι υπαρκτές, ανθρώπινες και βασανισμένες, καθώς ζουν ανάμεσά μας.googletag.cmd.push(function() { googletag.display("300x250_m1"); }); Η μητρότητα ως κοινωνική επιταγή και υπαρξιακή δοκιμασία Η μητρότητα παρουσιάζεται διαρκώς ως το απόλυτο ιδανικό.
Από τα παιδικά τους χρόνια, οι γυναίκες κοινωνικοποιούνται με την ιδέα ότι η κορύφωση και το νόημα της ύπαρξής τους είναι η γέννηση και η ανατροφή ενός παιδιού.
«Η μάνα είναι το ιερότερο πλάσμα» ακούμε συχνά – και όμως, αυτή η «ιερότητα» συχνά λειτουργεί και αντίστροφα σαν μια ποινή.
Η μητέρα δεν επιτρέπεται να καταρρεύσει.
Δεν της επιτρέπεται να παραπονεθεί, να ζητήσει χώρο, να αμφισβητήσει τον ρόλο της.
Η θυσία της θεωρείται αυτονόητη και υποχρεωτική.
Όποια γυναίκα δεν νιώθει ευτυχία ή πληρότητα από τη μητρότητα στιγματίζεται κοινωνικά.
Και όποια τολμήσει να αρθρώσει λόγο για το βάρος της μητρότητας, χαρακτηρίζεται εγωίστρια, ανίκανη, ακόμα και επικίνδυνη.
Μα η μητρότητα όμως δεν είναι αυτονόητη ούτε εύκολη.
Είναι μια βαθιά υπαρξιακή πρόκληση.
Χρειάζεται υποστήριξη, αποδοχή και χώρο για αδυναμία.