Ελληνικός εμφύλιος (και τα ορφανά της Μεταπολίτευσης…)
Ημερομηνία:
28/6/2020, 10:36 - Εμφανίσεις: 130
 του ΧÏήστου Ξανθάκη
Δεν είναι κάτι συγκεκÏιμÎνο, δεν είναι κάτι χειÏοπιαστό, μια νÏξη είναι, μια υποψία, μια ηχώ που ίπταται στους αιθÎÏες. Δυο λόγια εδώ, μια φÏάση εκεί, Îνας τίτλος παÏαπÎÏα. Ίσα ίσα να βουτάμε το δαχτυλάκι το μικÏÏŒ στο νεÏÏŒ της μπανιÎÏας για να μετÏάμε τη θεÏμοκÏασία. Είναι αÏκετά ζεστό για να δικαιολογεί βοÏτα ή μήπως να πεÏιμÎνουμε λίγο ακόμη να.. φουντώσει το θεÏμοσίφωνο; Δυο λόγια, μια φÏάση, Îνας τίτλος για το αν Ï€ÏÎπει να πάμε σε μια καινοÏÏια εκδοχή του ÎµÎ»Î»Î·Î½Î¹ÎºÎ¿Ï ÎµÎ¼Ï†Ï…Î»Î¯Î¿Ï… Îνα σήκουελ μÎηντ ιν 2020. Σε μια φÏÎσκια Îκδοση του ÎµÎ¸Î½Î¹ÎºÎ¿Ï Î´Î¹Ï‡Î±ÏƒÎ¼Î¿Ï, ξανά στα χαÏακώματα, οι κατσαπλιάδες από τη μία μεÏιά, οι πατÏιώτες από την άλλη, κάτω απ’ τη σημαία και οι δυο, κάτω απ’ το σÏμβολο, όλοι για την Ελλάδα του αÏÏιο σκλαβωμÎνοι στο χτες… Αυτή είναι η δουλειά του ΤÏπου εδώ που τα λÎμε, να ψαÏεÏει σε θολά νεÏά, να στÎλνει μηνÏματα, το μπουκάλι με το χαÏτάκι στο Ï€Îλαγος και για να δοÏμε αν θα φτάσουν πουθενά και αν θα τα παÏαλάβει κανÎνας. Το θυμήθηκα τώÏα με το επίμαχο σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ, μου Ï€ÎÏασε απ’ το μυαλό τώÏα που ξαναδιαβάζω το «Honourable Schoolboy» του Τζον Λε ΚαÏΠκαι ξανάπεσα πάνω σ’ Îνα μάλλον αξιοσημείωτο δημοσιογÏαφικό στιγμιότυπο στην αÏχή του βιβλίου. Î ÏŽÏ‚ το Ï„Ïίβουν το πιπÎÏι δηλαδή και πώς Ï€ÏοκÏπτουν συμπεÏάσματα απ’ το πουθενά. Δυο λόγια για το πως αÏιστεÏά ίσον ολοκληÏωτισμός, μια φÏάση για το 1974 και τις επιπτώσεις του, Îνας τίτλος για ΤσίπÏα και ειδικά δικαστήÏια. Κάτσε να το μετÏήσουμε Ïε φίλε αν θα τσιμπήσει κανείς, αν θα αναστατωθεί καμιά συνείδηση, αν θα ξεσηκωθεί καμιά σπλήνα. ΠοτΠδεν ξÎÏεις, μποÏεί να είναι ÏŽÏιμες οι συνθήκες για να γυÏίσουμε τοÏμπα όλη την ιστοÏία της Μεταπολίτευσης, μποÏεί να Îφτασε πλÎον ο καιÏός για να δικαιωθοÏν τα σταγονίδια. Και ο Ευάγγελος ΑβÎÏωφ, φυσικά, που δεν Îγινε ποτΠπÏωθυπουÏγός, αλλά είδε απ’ τα ουÏάνια τους επιγόνους του να θÏιαμβεÏουν. Α μάλιστα, ο ΑβÎÏωφ. Και η λογική του φωτιά και τσεκοÏÏι, που μοιάζει να επιστÏÎφει ολοσοÏμπητη σε κάποια από τα στελÎχη της ÎÎας ΔημοκÏατίας. Εντάξει, δεν θα ξανανοίξουν τα ξεÏονήσια, αιολικά πάÏκα θα τα κάνουμε αυτά, οÏτε το Γεντι ΚουλΠθα πάψει να είναι πολιτιστικό κÎντÏο. ΜποÏοÏμε ωστόσο να το γυÏίσουμε το φÏλλο σε κάτι που θα μοιάζει με εκείνη την αλησμόνητη «γÎφυÏα» που ονειÏευόταν ο εκλιπών, σε εκείνη τη «δημοκτατοÏία» που γκÏινιάζανε κάποιοι ότι μας Ï€ÏοÎκυψε μετά απ’ τη χοÏντα. Με Γκίκα και Μπάλκο Ï€Ïώτες μοÏÏες, να δίνουν τον τόνο του εμβατηÏίου… Κάποιες πολιτικÎÏ‚ οικογÎνειες πάντως, δεν το παίξανε ποτΠτο χαÏτί του εμφυλίου και ίσως να είναι κι αυτός Îνας από τους λόγους της μακÏοημÎÏευσής τους. Για να δοÏμε λοιπόν τώÏα αν θα μπουν στο πειÏασμό και θα κάνουν εν Ï„Îλει το βήμα ή αν απλώς γλεντάνε με τις αγωνίες μεÏικών μεÏικών. Με τα ζόÏια και τα άγχη και τις ταχυπαλμίες μεÏικών μεÏικών, που φÏόντισαν να δώσουν Ïεσιτάλ αδεξιότητας σε καιÏοÏÏ‚ πονηÏοÏÏ‚ και Ï€Ïόστυχους.
Πηγή: greekmme.blogspot.com
|
|
|