Η ελληνική γλώσσα στο διάβα του χρόνου: Η γέννηση της ελληνικής γλώσσας (Μέρος Γ')

Live εικόνα Αθήνας από το Αστεροσκοπείο Πεντέλης

Σχεδόν αίθριος

20.7 °C

43%

ΑΡΧΙΚΗ

pentelikonews.gr

Πολιτισμός - Τουρισμός

Προσαρμοσμένη αναζήτηση Google

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η ελληνική γλώσσα στο διάβα του χρόνου: Η γέννηση της ελληνικής γλώσσας (Μέρος Γ')
Ημερομηνία: 2/5/2022, 10:24 - Εμφανίσεις: 114

Στη δεύτερη από τις τέσσερις υποκατηγορίες που έχουν να κάνουν με τις ιδιαίτερες εξελίξεις στη μορφολογία της ελληνικής μελετώνται, όπως είχαμε τονίζει στο αμέσως προηγούμενο άρθρο μας, οι μορφικές και κλιτικές ιδιαιτερότητες που παρουσιάζουν οι αντωνυμίες.

Εδώ αποθηκεύονται αξιοπρόσεκτοι ελληνικοί νεωτερισμοί, με αντωνυμικά θέματα που δεν απαντούν σε καμία άλλη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα.

Τέτοιου είδους είναι το θέμα σφι- ή σφε- του πληθυντικού των αυτοπαθών αντωνυμιών γ’ προσώπου, το θέμα σφ- του δυϊκού των προσωπικών αντωνυμιών β’ προσώπου, όπως και το θέμα τιν- της ερωτηματικής και αόριστης αντωνυμίας τις.

Στην τρίτη υποκατηγορία, που διαλαμβάνει το θέμα της ρηματικής μορφολογίας, παρατηρούνται σαφείς αντιστοιχίες αλλά και δραστικές αλλαγές.

Πιο συγκεκριμένα, το ρηματικό σύστημα της πρώιμης ελληνικής είναι κατ’ αρχήν σε σχέση αντιστοιχίας με εκείνο της βεδικής σανσκριτικής (θυμίζουμε ότι η βεδική είναι η πρωιμότερη μορφή της σανσκριτικής).

Κοινή, λοιπόν, στις δύο αυτές γλώσσες είναι η οργάνωση του ρηματικού συστήματος γύρω από τρία διαφορετικά θέματα (του ενεστώτα, του αορίστου και του παρακειμένου), δηλωτικά των διακρίσεων που έχουν να κάνουν με τη λεγόμενη ρηματική όψη (γνωστή και ως ποιόν ενεργείας ή τρόπος του ρήματος), δηλαδή τον τρόπο με τον οποίον παρουσιάζει ο ομιλητής το αν η ενέργεια που δηλώνει το ρήμα παρουσιάζεται ως ολοκληρωμένη, ως εξελισσόμενη κ.ά.

Κοινή, επίσης, είναι η αντίθεση ενεργητικής και μεσοπαθητικής φωνής.

Εν τω μεταξύ, στη ρηματική μορφολογία της ελληνικής παρουσιάζονται και σημαντικές εξελίξεις εν συγκρίσει με τον απώτερο γλωσσικό πρόγονο αυτής, την πρωτοϊνδοευρωπαϊκή.

Έτσι, στο πλαίσιο της διαδικασίας σχηματισμού των διαφορετικών θεμάτων που δηλώνουν τον ενεστώτα, τον αόριστο και τον παρακείμενο, η ελληνική σε κάποιες περιπτώσεις επεξέτεινε ή και συνδύασε επιθήματα της πρωτοϊνδοευρωπαϊκής, αλλά σε κάποιες άλλες περιπτώσεις μείωσε τη χρήση αυτών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εν προκειμένω είναι η περίπτωση του αορίστου, όπου η ελληνική ακολούθησε μια εντελώς δική της...

Πηγή/Περισσότερα: in.gr

Μείνετε σε επαφή μαζί μας: