Στις κωμωδίες του Μενάνδρου παρατηρείται μια μετατόπιση του δραματικού είδους προς την κατεύθυνση του ρεαλισμού, γεγονός που αποτυπώνεται στην ποιητική γλώσσα με τη ρεαλιστική αναπαραγωγή καθημερινών διαλόγων. Έτσι, στα έργα του σημαντικότερου εκπροσώπου της Νέας Αθηναϊκής Κωμωδίας των Ελληνιστικών Χρόνων απαντούν φράσεις σύντομες και ταχέως εναλλασσόμενες, με συχνές αλλαγές ομιλητών μέσα στον ίδιο στίχο και χωρίς ίχνος μετρικού εξαναγκασμού. Αστείο τόνο στους διαλόγους προσδίδουν στοιχεία όπως οι αλληλοδιάδοχες ερωτήσεις, επαναλήψεις, αντιθέσεις, αντιφάσεις και ασάφειες, που μαρτυρούν την αδυναμία ομαλής επικοινωνίας και συνεννόησης των συνομιλητών. Αυτό που πρέπει προπάντων να συγκρατήσουμε είναι ότι στα κωμικά δράματα του Μενάνδρου το μείζον δεν είναι το λεξιλόγιο, αλλά το ύφος, το λεπταίσθητο και ραφιναρισμένο ύφος. Κάνοντας χρήση ενός λεπτού χιούμορ και συγκεκριμένων υφολογικών τεχνικών, ο σπουδαίος κωμωδιογράφος εμπλέκει τους ήρωές του σε απίστευτες παρεξηγήσεις και απρόσμενες καταστάσεις, όπου η κωμική διάσταση δεν εντοπίζεται κατ’ αρχήν στα γεγονότα ή τα πρόσωπα καθ’ εαυτά,
Διαβάστε περισσότερα |