Ένα ξεχωριστό και αναμφίβολα σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας του πολιτισμού αποτελούν οι μεταφραστικές συναντήσεις διαφόρων γλωσσών κατά την αρχαιότητα, στο πλαίσιο της επικοινωνίας μεταξύ αλλογλώσσων. Ειδικότερα όσον αφορά την ελληνική αρχαιότητα, τα ζητήματα που ετίθεντο από τις επαφές με αλλογλώσσους αντιμετωπίστηκαν εν πρώτοις –κατά τους Πρώιμους Ιστορικούς Χρόνους, την Αρχαϊκή και την Κλασική Περίοδο– μέσω της προφορικής μετάφρασης. Μάλιστα, ο Ηρόδοτος μάς πληροφορεί για την ύπαρξη ερμηνέων (διερμηνέων, ερμηνευτών). Η προφορική μετάφραση κατέστη περισσότερο αναγκαία όταν έλαβαν χώρα οι Περσικοί Πόλεμοι, η εκστρατεία των Μυρίων (ελλήνων μισθοφόρων που ακολούθησαν τον Κύρο το 401 π.Χ.) και οι κατακτητικοί πόλεμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όμως, ουσιαστική μεταβολή στο μεταφραστικό πεδίο επήλθε με την έλευση της Ελληνιστικής Εποχής (δηλαδή, από τον 3ο αιώνα π.Χ.), όταν άρχισε να αναπτύσσεται η γραπτή μετάφραση. Κύριο χαρακτηριστικό της μεταφραστικής πρακτικής στους αιώνες που ακολούθησαν, ακριβέστερα στη χιλιετία από το 300 π.Χ. έως το 700 μ.Χ., υπήρξε η σταδιακή και εντέλει ριζική
Διαβάστε περισσότερα |