Στο πεδίο της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, η γλωσσική μορφή που άσκησε την πλέον έντονη επίδραση σε όλες τις άλλες υπήρξε η γλώσσα των περίφημων ομηρικών επών, της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Κύριο χαρακτηριστικό του ομηρικού ποιητικού ιδιώματος είναι η πολύ μεγάλη ποικιλία, καθώς σε αυτό συνυπάρχουν τύποι από διαφορετικές διαλέκτους, τύποι αρχαιότεροι αλλά και νεωτερικοί. Μάλιστα, η δημιουργία του μοναδικού αυτού γλωσσικού αμαλγάματος αποτελεί μία από τις πτυχές του λεγόμενου ομηρικού ζητήματος, καθώς θεωρείται αδύνατο μια γλώσσα με τέτοια πολυμορφία να αντιστοιχεί σε κάποιο υπαρκτό ομιλούμενο ιδίωμα. Με το σκεπτικό αυτό, οι μελετητές πραγματεύονται τη γλώσσα του ελληνικού έπους όχι ως μια γλώσσα πρακτικής επικοινωνίας σε συγκεκριμένο τόπο και σε δεδομένο χρονικό διάστημα, αλλά ως μια κατά το μάλλον ή ήττον τεχνητή γλώσσα καλλιτεχνικής δημιουργίας, ως μια καθιερωμένη «λογοτεχνική διάλεκτο». Πιο αναλυτικά, όσον αφορά κατά πρώτον τον πολυδιαλεκτικό χαρακτήρα των ομηρικών επών, βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαλεκτική σύμμειξη, σε ένα κράμα ιωνικών –κατά κύριο λόγο– και αιολικών διαλεκ
Διαβάστε περισσότερα |