Μολονότι οι σχέσεις ανάμεσα στους Έλληνες και τους αραβόφωνους γηγενείς πληθυσμούς της Εγγύς Ανατολής υπήρξαν –όπως αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο μας– στενές και συνεχείς επί μία και πλέον χιλιετία (από την εποχή των εκστρατειών του Μεγάλου Αλεξάνδρου έως την επικράτηση του Ισλάμ), οι δύο γλώσσες, η ελληνική και η αραβική, τουλάχιστον στη μορφή με την οποία τις γνωρίζουμε βάσει των διαθέσιμων πηγών, δεν εμφανίζουν παρά ελάχιστα δείγματα της επαφής αυτής. Κατ’ αρχάς, δεν υφίστανται μαρτυρίες για την αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο γλωσσών σε προφορικό επίπεδο, όπου η διάδραση θα ήταν λογικά εντονότερη απ’ ό,τι στο επίπεδο του γραπτού λόγου. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε εικόνα για το βαθμό αλληλοδιείσδυσης από πλευράς καθημερινού λεξιλογίου, πολιτικοστρατιωτικής ορολογίας ή συντακτικών δομών της καθομιλουμένης σε περιοχές όπως η Πέτρα της Ιορδανίας, η Παλμύρα της Συρίας ή τα ανατολικά σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κατά δεύτερον, σε ό,τι αφορά τα γραπτά κείμενα στην ελληνική, οι σωζόμενες μαρτυρίες προέρχονται μόνο από γηγενείς αραβόφωνους που είχαν εξελληνιστεί και χρησιμοποιού
Διαβάστε περισσότερα |