Ο πλέον διάσημος από τους έλληνες αυτούς βασιλιάδες της Ανατολής –ελλείψει ιστορικών πηγών βασιζόμαστε σε ινδοελληνικά νομίσματα για να συντάξουμε τον κατάλογό τους– υπήρξε περί τα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ. ο Μένανδρος, ο οποίος σύμφωνα με πολύ μεταγενέστερες ινδικές πηγές προσηλυτίστηκε στο βουδισμό. Μάλιστα, ο Πλούταρχος περιγράφει στα Ηθικά του τη νεκρική τελετή του Μενάνδρου: αγώνας μεταξύ πόλεων για τα λείψανά του, ισομερές μοίρασμα της τέφρας και ανέγερση μνημείου σε κάθε πόλη (Μενάνδρου δε τινος εν Βάκτροις επιεικώς βασιλεύσαντος είτ’ αποθανόντος επί στρατοπέδου, την μεν άλλην εποιήσαντο κηδείαν κατά το κοινόν αι πόλεις, περί δε των λειψάνων αυτού καταστάντες εις αγώνα μόλις συνέβησαν, ώστε νειμάμενοι μέρος ίσον της τέφρας απελθείν, και γενέσθαι μνημεία παρά πάσι τανδρός). Λίγες δεκαετίες αργότερα ο Ηλιόδωρος του Δίωνος, διπλωματικός απεσταλμένος του ινδοέλληνα βασιλιά Αντιαλκίδα στο βασιλιά της Οζήνης (Ουτζαΐν στα ινδικά), έστειλε διαταγή να ανεγερθεί μια στήλη προς τιμήν του Βισνού (ινδουιστικής θεότητας) και να χαραχτεί μια επιγραφή σε μέση ινδική γλώσσα, γεγονός που υποδηλ
Διαβάστε περισσότερα |