Σε ό,τι αφορά την επίδραση της λατινικής στην ελληνική από πλευράς γραμματικής, οι ερευνητές έχουν επισημάνει κατά καιρούς κάποιες παράλληλες εξελίξεις, οι οποίες όμως είναι μάλλον αδύνατο να συσχετιστούν με σιγουριά. Τέτοιου είδους εξελίξεις υπήρξαν οι συγχωνεύσεις που έλαβαν χώρα αρχικά στη λατινική και ακολούθως –κατά την ύστερη αρχαιότητα– στην ελληνική γλώσσα: δυϊκού και πληθυντικού αριθμού, παρακειμένου και αορίστου χρόνου, υποτακτικής και ευκτικής έγκλισης, μέσης και παθητικής φωνής. Περίπτωση λατινισμού (γλωσσικού δανείου ή ιδιωματισμού της λατινικής) θεωρείται από μερικούς μελετητές η δήλωση του ποιητικού αιτίου με την πρόθεση από αντί της πρόθεσης υπό, όπως και η χρήση της λεγόμενης –και μη αποδεκτής από την πλειονότητα των ειδικών– δοτικής απόλυτης. Ως πιθανοί λατινισμοί στην ελληνική καταχωρούνται επίσης η αντικατάσταση τού μάλλον από το πλέον (plus στη λατινική) στον περιφραστικό σχηματισμό του συγκριτικού βαθμού των επιθέτων (π.χ., μάλλον επιμελής και πλέον επιμελής) και οι αναλυτικοί συντελικοί χρόνοι (π.χ., γεγραμμένον έχω αντί γέγραφα στον παρακείμενο). Μια ενδιαφέ
Διαβάστε περισσότερα |