Μια διακριτή θέση στην οικογένεια των γλωσσών της Ανατολίας –σε αυτήν, θυμίζουμε, συμπεριλαμβάνονται επίσης η καρική και η λυκική– κατέχει η λυδική λόγω των έντονων ιδιαιτεροτήτων της, οι οποίες, σε συνδυασμό με τις πολύ περιορισμένες μαρτυρίες που έχουμε στη διάθεσή μας για εκείνη, καθιστούν την κατανόησή της δυσχερέστατη. Οι αυτόχθονες πληθυσμοί που χρησιμοποιούσαν αυτήν την αποσπασματικά σωζόμενη γλώσσα, οι Λυδοί, ήταν εγκατεστημένοι στο δυτικό τμήμα της μικρασιατικής χερσονήσου, σε μια περιοχή που συνόρευε προς βορράν με τη Μυσία, προς ανατολάς με τη Φρυγία και προς νότον με την Καρία. Προϊόντος του χρόνου, τον 7ο και τον 6ο αιώνα π.Χ., οι Λυδοί κατάφεραν να συγκροτήσουν ένα κραταιό βασίλειο με επίκεντρο τις Σάρδεις, την πρωτεύουσά τους. Το εν λόγω βασίλειο, που διακρινόταν για τον επεκτατισμό του, ισχυροποιήθηκε χάρη στη δυναστεία των Μερμναδών, η οποία ιδρύθηκε από τον Γύγη και βρέθηκε στο απόγειό της δύναμής της επί βασιλείας του –ξακουστού για τα αμύθητα πλούτη του– Κροίσου. Η περσική εισβολή στη Λυδία, το 547/546 π.Χ., σηματοδότησε το τέλος της εποχής του Κροίσου και της λ
Διαβάστε περισσότερα |